معروف یاران تارنمای تخصصی امر به معروف و نهی از منکر هیاهوی یک خبر
هنوز دو روزى از مرگ پیغمبرتان نگذشته و سوز سینه ما خاموش نگشته، آنچه نبایست، گردید؛ و آنچه از آنتان نبود بردید، و بدعتى بزرگ پدید آوردید…
ناگهان از درون خانه عایشه شیونى برمى خیزد. پیغمبر خدا به دیدار خدا رفت! این خبر چون صاعقه بر سر مردم فرود مى آید. پیغمبر مرده است. در آن لحظه هاى پر اضطراب و در میان موج گریه و آه و افسوس ناگهان فریادى سهمگین بگوش مى رسد:
-نه! هرگز! دروغ است! دروغ مى گویند! محمد نمرده است! او نمى میرد! آنکه چنین سخنى مى گوید منافق است! او بدیدار خدا رفت! او چون عیسى مسیح است که بآسمان عروج کرد! او چون موسى بن عمران است که چهل شب در کوه طور بسر برد! بخدا هر کسى بگوید محمد مرده، دست و پاى او را مى برم(۱) .
ـ عمر چه مى گوئى؟ این حرف ها چیست؟
ـ ابو بکر! تو هم مى خواهى بگوئى محمد مرده؟
ـ آرى او مرده! مگر کلام پروردگار را فراموش کرده اى که خطاب بدو مى فرماید: «تو مى میرى و دیگران هم مى میرند» (۲) .
ـ مثل اینکه براى نخستین بارست این آیه را مى شنوم. حالا چه باید کرد؟
ـ معن بن عدى و عویم بن ساعده مى گویند سعد بن عباده با کسان خود به سقیفه رفته اند تا جانشین پیغمبر را بگزینند. ممکن است انصار با سعد بیعت کنند و از ما پیش بیفتند. معن مى گوید فتنه اى آغاز شده و شاید خدا آنرا بوسیله من بخواباند(۳) تا دیر نشده باید به سقیفه برویم.
على (ع)، فاطمه، عباس، زبیر، فرزندان فاطمه حسن، حسین دختران او زینب و ام کلثوم اشک مى ریزند. على با همکارى اسماء بنت عمیس مشغول شست و شوى پیغمبر است. در آن لحظه هاى دردناک بر آن جمع کوچک چه گذشته است؟ خدا مى داند. کار شستشوى بدن پیغمبر تمام شده یا نشده، بانگى بگوش مى رسد: الله اکبر.
على از عمویش عباس می پرسد: عمو معنى این تکبیر چیست؟
ـ معنى آن اینست که آنچه نباید بشود شد(۴) .
دیرى نمى گذرد که بیرون حجره عایشه همهمه و فریادى بگوش مى رسد. فریاد هر لحظه رساتر مى شود:
ـ بیرون بیائید! بیرون بیائید! و گرنه همه تان را آتش مى زنیم!
روزى چند از این ماجرا نگذشته بود که حادثه دیگرى رخ داد. دهکده فدک ملک شخصى نیست و نباید در دست دختر پیغمبر بماند! حاکم مسلمانان به مقتضاى راى و اجتهاد خود نظر مى دهد: آنچه بعنوان (فىء) در تصرف پیغمبر بود، جزء بیت المال مسلمانان است و اکنون باید در دست خلیفه باشد. بدین جهت عاملان فاطمه (ع) را از دهکده فدک بیرون رانده اند.
در عصر پیغمبر (ص) و صدر اسلام، مسجد تنها مرکز دادخواهى بود. هر کس از صاحب قدرتى شکایتى داشت، هر کس حقى را از دست داده بود، هر کس از حاکم یا زمامدار، رفتارى دور از سنت پیغمبر مى دید، شکوه خود را بر مسلمانان عرضه مى کرد، و آنان مکلف بودند تا آنجا که مى توانند او را یارى کنند و حق او را بستانند. از دختر پیغمبر حقى را گرفته و با گرفتن این حق سنتى را شکسته بودند.
هنوز دو روزى از مرگ پیغمبرتان نگذشته و سوز سینه ما خاموش نگشته، آنچه نبایست، گردید؛ و آنچه از آنتان نبود بردید، و بدعتى بزرگ پدید آوردید(۵) .
دختر پیغمبر چند روز را در بستر بیمارى بسر برده؟ درست نمى دانیم، چند ماه پس از رحلت پدر زندگانى را بدرود گفته؟، روشن نیست. کمترین مدت را چهل شب(۶) و بیشترین مدت را هشت ماه نوشته اند(۷) و میان این دو مدت روایت هاى مختلف از دو ماه(۸) تا هفتاد و پنج روز(۹) ، سه ماه(۱۰) ،و شش ماه(۱۱) است.
دانشمندان و تذکره نویسان شیعه متفقند که پیکر مطهر دختر پیغمبر(ص) را شبانه بخاک سپردند.
ابن سعد نیز در روایت هاى خود که از طریق ابن شهاب، عروه، عایشه، زهرى و دیگران است گوید فاطمه (ع) را شبانه دفن کردند و على (ع) او را بخاک سپرد(۱۲) .
بلاذرى نیز در دو روایت خود همین را نوشته است(۱۳) بخارى نیز چنین نویسد:
« شوى او شبانه او را بخاک سپرد و رخصت نداد تا ابو بکر بر جنازه او حاضر شود» (۱۴) .
کلینى که از بزرگان علما و محدثان شیعى است و در آغاز قرن چهارم هجرى در گذشته و کتاب خود را در نیمه دوم قرن سوم نوشته، و نوشته او از دیرینه ترین سندهاى شیعه بشمار مى رود؛ وی چنین نوشته است:
چون فاطمه (ع) در گذشت، امیر المؤمنین او را پنهان بخاک سپرد و آثار قبر او را از میان برد.
